خورشيد هفتمين روز محرم تازه طلوع کرده بود که غروب مردانگي و مروت سپاه عمر سعد را فراگرفت. پليد سيرتان روبه صفت، فرات را به محاصره درآوردند. شمشيرهاي آخته و نيزه‏ها در کنار هم قرار گرفت و همگان گوش به فرمان دادند که: - قطره‏اي آب به سپاه حسين و خاندان او نرسد تا.... آري، هنوز صداي چکاچک شمشيرها و نيزه‏ها گوشها را نمي‏آزرد که تير دشمني و مبارزه به سوي خيمه‏هاي حسيني پرتاب شد. اين عمل ناجوانمردانه چون خنجري روان حسين و عباس عليه‏السلام را مجروح ساخت؛ جراحتي که صداي العطش کودکان و جگرهاي تشنه‏ي زنان بر سوزش و دردش مي‏افزود. ناگهان نگاه امام حسين عليه‏السلام به سوي عباس عليه‏السلام روانه شد و با تأملي بصيرت بخش مأموريت آب آوردن از شريعه را به وي سپرد. سي سوار و بيست پياده همراه عباس حرکت کردند و با بيست مشک راهي «مشرعه‏ي» فرات شدند. نافع بن هلال پيشاپيش مي‏رفت تا راه را براي ديگران گشوده، مسير را هموار سازد و عباس، خوشحال از اين مأموريت، بسان شيري غران، سپاه دشمن و سربازان فرات را کنار مي‏زد و به آب نزديک مي‏شد. عمرو بن حجاج، که سر دسته‏ي مأموران محافظ آب بود، پيش آمد تا [ صفحه 59] نافع را تحت تأثير قرار دهد و همرنگ خود کند، گفت: به چه کار آمده‏اي؟ - آمده‏ايم آبي که ما را از آن بازداشته‏اي بنوشيم. - بنوش، گوارايت باد. نگاه و کلام عمرو بوي نفاق و رنگ جدايي داشت و هاله‏اي از کينه و دشمني به خود گرفته بود، اما نافع زيرکتر از او بود. نگاه او را نشانه گرفت و ادامه داد: نه؛ به خدا قسم، در حالي که حسين عليه‏السلام و خاندان اصحابش، در مقابل چشمان تو در تشنگي به سر مي‏برند، قطره‏اي از آن را نمي‏نوشم. عمرو سري از خيره‏سري تکان داد و گفت: - نه، براي آنان نمي‏شود. ما را گذاشته‏اند که آب اينجا باشد و قطره‏اي از آن به حسين و اصحابش نرسد. ناگاه عباس عليه‏السلام همراه با دلاوران پاکدل به سوي شريعه يورش بردند و مشکها را لبالب از آب کردند. رشادت چشمگير ابوالفضل راه هرگونه تدبير را بر دشمن بست و آنان را متحير ساخت. سرانجام مشکها با قامتي برافراشته در خيمه‏ها آرام يافته و تمامي تشنگان از دست سخاوت و دليري عباس سيراب شدند. از آن روز لقب «سقا» بر بلنداي وجود ابوالفضل عليه‏السلام چون نشاني درخشان نمايان شد و همگي او را لايق اين عنوان شمردند [1] . [ صفحه 60]