امام صادق عليه‏السلام در زيارت عموي خود حضرت اباالفضل مي‏فرمايد: «السلام عليک ايها العبد الصالح.» سلام بر تو اي بنده‏ي صالح خدا. حضرت با اين توصيف دلنشين، حلقه‏اي طلايي بين عباس عليه‏السلام و خداوند متعال بيان مي‏کند تا بدين طريق اتصال او را با مبدا لايزال الهي ترسيم کرده، مقام والاي وي را گوشزد کند. امام عليه‏السلام با عبد خواندن عمويش راه صلاح و رستگاري انسان را معرفي مي‏کند و سپس با «صالح» شمردن اعمال و کردار وي قدمگاه نگاه آدمي را به آن انسان آسماني روشن مي‏فرمايد. عبوديت مقامي است که خداوند حضرت محمد صلي الله عليه و آله و سلم و ديگر انبياي [ صفحه 37] بزرگ را بدان منصف دانسته است. [1] . آري وراي چنين لقبي مهرافروز، که امامي معصوم عليه‏السلام به حضرت عباس عليه‏السلام داده است، حقايقي ژرف و مطالبي والا وجود دارد. امام ششم عليه‏السلام حضرت عباس را با صفتي مخاطب قرار داده که خداوند متعال، انبيا و مبلغان شرايع آسماني را بدان توصيف کرده، بدين وسيله رضايت خويش از آنان را بيان کرده است. [2] .