پدر فضل اين کنيه را به اين مناسبت بر حضرت اطلاق نموده‏اند که پسري به نام فضل داشته و اين مشهورترين کنيه‏هاي آن حضرت است و گفته شده که هر کس از بني‏هاشم نامش عباس بوده وي را به اباالفضل مکني نموده‏اند مانند عباس بن عبدالمطلب و عباس بن ربيعة الحارث بن عبدالمطلب و عباس بن علي بن ابي‏طالب. و ممکن است که تناسب اين کنيه را با حضرت از جهتي ديگر نيز در نظر گرفت زيرا فضل به معناي بزرگواري و فضيلت است و از اين رو که از دوران کودکي و بعد از آن آثار و نشانه‏هاي بزرگواري از قمر بني‏هاشم عليه‏السلام ظاهر و هويدا بود او را اباالفضل گفتند يعني پدر و صاحب فضيلت و بزرگواري. يکي از شعراي عرب زبان در ضمن رثائيه که در آن، حضرت را رثاء گفته خيلي زيبا سروده است: أباالفضل يا من اسس الفضل و الابا أبي‏الفضل الا ان تکون له أبا [1] . يعني اي ابوالفضل که فضيلت و بزرگواري را بنيان نهادي، فضل و بزرگواري امتناع مي‏ورزد که جز تو کسي پدر آن باشد.