و اعلموا أنه ليس يغني عنکم من الله أحد من خلقه شيئا، لا ملک مقرب، و لا نبي مرسل، و لا من دون ذلک، فمن سره أن تنفعه شفاعة الشافعين عندالله فليطلب الي الله أن يرضي عنه [1] ؛ بدانيد که از هيچ کس براي شما در برابر خدا کاري ساخته نيست، نه ملک مقرب و نه نبي مرسل و نه بندگاني که پايين‏تر از آنها هستند. کسي که مي‏خواهد شفاعت شفاعتگران به او نفعي برساند، بايد از خدا بخواهد تا از او راضي باشد. در اين جا و فقره بعدي از نامه‏ي امام، کلمه «خلق» تکرار شده و نشان مي‏دهد که منظور امام عليه‏السلام نه تنها انسان، بلکه تمام مخلوقات الهي است. بنابر سخن فرزند رسول خدا، طاعت منحصر در اطاعت از خدا و رسول و امامان عليهم‏السلام است و اينها چيزي به جز رضاي خدا نمي‏خواهند، آنچه خدا مي‏خواهد انجام مي‏دهند و از آنچه خداوند نمي‏خواهد دوري مي‏جويند، و طاعت نيز جز اين چيزي نيست. براي انجام دادن طاعت ابتدا علم به واجبات و محرمات و سپس عمل به آنها لازم است و رضايت خدا منحصر در طاعت است.