«من انتهک معاصي الله فرکبها فقد أبلغ في الاساءة الي نفسه» همان طور که طاعت بالاترين درجه احسان به نفس است، ارتکاب معاصي نيز بدترين نوع اسائه به نفس است. «و ليس بين الاحسان و الاساءة منزلة». بين اين دو نيز حد فاصلي وجود ندارد. هر کس يا اهل احسان به نفس است يا اسائه به نفس، و از ميان بهشت و جهنم يکي را برگزيده است. جاي سومي براي انسان‏ها خلق نشده است [1] . [ صفحه 175]

[1] در اين رابطه ذکر حکايتي از ابوهريره که به گمان خود مي‏خواست بين بهشت و جهنم جمع کند خالي از لطف نيست. در جنگ صفين نمازش را پشت سر حضرت علي عليه‏السلام مي‏خواند، و در وقت خوردن غذا با معاويه همسفره مي‏شد، و در هنگام جنگ روي يک بلندي مي‏ايستاد و مي‏گفت «الصلوة خلف علي أتم و اللقمة مع معاوية أکثم و وقوف علي التل أسلم»، و اين در حالي است که بارها از رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم شنيده بود «علي مع الحق و الحق مع علي». بحارالأنوار، ج 10، ص 432.