يکي ديگر از صفات رستگاران ورع آنها است. مؤمنان بايد دوري از گناه را از صالحان بياموزند و از ارتکاب حرام فردي، حرام اجتماعي، حرام اقتصادي و انواع حرام‏ها خودداري کنند. خداي حکيم براي انسان‏ها حدودي قرار داده که تجاوز از آنها نافرماني است. ورع به قدري براي انسان صالح اهميت دارد که به دست آوردن آن در رأس تمام آمال و آرزوهايش قرار دارد. هم چنان که کاسب هميشه به دنبال کسب درآمد و سود است و در اين راه از هيچ کوششي دريغ نمي‏کند، انسان صالح نيز فکر و ذهنش را معطوف ورع ساخته و هميشه مواظب است تا در دايره‏ي حرمت قدم ننهد. البته، اين راه نيز پر از فراز و نشيب و داراي مشکلات بي‏شمار است. اگر روزي پاي انسان صالحي بلغزد و گناهي مرتکب شود پيوسته در اين فکر است که چرا از او چنين غفلتي سر زد، و تن به اين گناه داد، و به فکر جبران کرده‏ي خويش است. چنين کسي مواظب است که مبادا دوباره در گناه بيفتد، درست مانند کاسبي که ضرر کرده و شش دانگ حواس خود را جمع کرده تا ديگر ضرر نکند. نکته‏ي ظريفي که در اين قسمت آمده اين است که امام نفرموده‏اند: «الورع عن محارم الله»، بلکه فرموده‏اند: «ورعهم عن محارم الله»؛ يعني آن گونه از حرام اجتناب کنيد که صالحان مي‏کنند. اين نوع بيان تفصيل پس از اجمال است، به اين صورت که ابتدا فرمود: «عليکم بهدي الصالحين» و در ادامه جزئيات را ذکر مي‏کنند که يکي از آنها ورع از محارم الهي است.