يکي ديگر از صفات رستگاران ورع آنها است. مؤمنان بايد دوري از گناه را از صالحان بياموزند و از ارتکاب حرام فردي، حرام اجتماعي، حرام اقتصادي و انواع حرامها خودداري کنند. خداي حکيم براي انسانها حدودي قرار داده که تجاوز از آنها نافرماني است. ورع به قدري براي انسان صالح اهميت دارد که به دست آوردن آن در رأس تمام آمال و آرزوهايش قرار دارد. هم چنان که کاسب هميشه به دنبال کسب درآمد و سود است و در اين راه از هيچ کوششي دريغ نميکند، انسان صالح نيز فکر و ذهنش را معطوف ورع ساخته و هميشه مواظب است تا در دايرهي حرمت قدم ننهد. البته، اين راه نيز پر از فراز و نشيب و داراي مشکلات بيشمار است. اگر روزي پاي انسان صالحي بلغزد و گناهي مرتکب شود پيوسته در اين فکر است که چرا از او چنين غفلتي سر زد، و تن به اين گناه داد، و به فکر جبران کردهي خويش است. چنين کسي مواظب است که مبادا دوباره در گناه بيفتد، درست مانند کاسبي که ضرر کرده و شش دانگ حواس خود را جمع کرده تا ديگر ضرر نکند. نکتهي ظريفي که در اين قسمت آمده اين است که امام نفرمودهاند: «الورع عن محارم الله»، بلکه فرمودهاند: «ورعهم عن محارم الله»؛ يعني آن گونه از حرام اجتناب کنيد که صالحان ميکنند. اين نوع بيان تفصيل پس از اجمال است، به اين صورت که ابتدا فرمود: «عليکم بهدي الصالحين» و در ادامه جزئيات را ذکر ميکنند که يکي از آنها ورع از محارم الهي است.
|