اين جا است که مؤمن ولايت ولي حقيقي را بر ولايت خود مقدم مي‏دارد و براي کسب رضاي معبود بي‏همتا، به بلاهاي دشوار و پي در پي گردن مي‏نهد و هميشه سعي بر آن دارد که فرمان اولياي دين را نصب العين قرار داده، جام «خير عاقبة عندالله في الآخرة» را بنوشد. مؤمن مي‏داند که متاع تسليم و صبر در بازار آخرت بهاي بسياري دارد و در مقابل تحمل چند صباحي سختي، آسايش جاودان به دست خواهد آورد. نوع انسان‏ها در دنيا مالک چيزهايي هستند که به تناسب حال و موقعيت هر کدام متفاوت است. يکي خانه دارد، آن يکي کمي هم پول پس‏انداز کرده است، ديگري فهم و درک بيشتري دارد و شخص ديگري از قدرت و مکنت برخوردار است، اما سرانجام پول و لباس و ملک و مکنت بر جاي مي‏ماند و انسان با دست خالي عازم سفر آخرت مي‏شود.