انسان بايد به تناسب عايدي خويش خرج کند و از زياده‏روي احتراز کند. زياده‏روي اختصاص به شخص غني ندارد. ممکن است شخص محتاج نيز در مخارج خود، از حد معمول تجاوز کند و گاهي نيز از شخص توانگر بيشتر اسراف نمايد. زيرا شخص دارا درآمد دارد و درآمدش تا حدودي معين است و حساب دخل و خرج خود را دارد ولي آدم فقير چون درآمد معيني ندارد و معلوم نيست چه وقت و چه اندازه براي او مي‏رسد، تعادلي بين درآمد و هزينه‏ي خود برقرار نمي‏کند. رب فقير هو اسرف من غني. ان الغني ينفق ما اوتي و الفقير ينفق من غير ما اوتي. [1] . چه بسا فقيري که اسراف او از شخص توانگر بيشتر باشد. چه شخص توانگر از درآمد خود خرج مي‏کند، ولي فقير بدون آنکه درآمد داشته باشد خرج مي‏کند. [ صفحه 76]