آدمي که با خدا باشد، روح او به ياد پروردگار زنده است و در هر حال به فرمان او عمل مي‏کند. اگر تنها باشد خدا را از ياد نمي‏برد و اگر در ميان مردم با ايمان باشد، برنامه‏ي خود را عملي مي‏کند. اگر در ميان جماعتي باشد که از خدا بي خبرند، باز هم دست از روش خود بر نمي‏دارد و حاضر نيست همرنگ آنها شود. مسلم است که چنين شخصي در صورت اخير شهامت به خرج داده و ثواب اشخاصي را دارد که در راه خدا جهاد مي‏کنند. الذاکر الله تعالي في الغافلين کالمقاتل في الهاربين. [1] . کسي که در ميان مردم غافل (از خدا) به ياد خدا باشد، مانند کسي است که در ميان فراريان از جنگ (در راه خدا استقامت کرده و) مشغول جنگ باشد. [ صفحه 71]