خداوند بزرگ با تدبير خاص خويش، آدمي را بيافريد و از انواع قوايي که مصلحت مي‏دانست به وي مرحمت فرمود. پايه‏ي موجوديت و قوام انسانيت او را گوهر گرانبهاي «عقل» قرار داد تا در مهالک و پرتگاههاي مادي و معنوي انسان را حفظ کرده، از سقوط او جلوگيري کند. از اين نظر امام هفتم به هشام فرمود: «خداوند براي مردم دو حجت قرار داد: حجت ظاهر و حجت باطن. حجت ظاهر همان پيمبران و ائمه هستند که براي هدايت مردم فرستاده است و حجت باطن عقل است که به بشر مرحمت فرموده است.» [1] . دعامة الانسان العقل. [2] . پايه‏ي انسان، خرد است.