شخص با ايمان غيرت ديني دارد؛ يعني مايل است به احکام شرع عمل شود و مردم در راه خير و صلاح قدم بردارند و از ضلالت و گمراهي به دور باشند. چنين شخصي طاقت ندارد که عمل غير مشروعي را ببيند و ساکت بماند و اگر شرايط نهي ‏از منکر موجود نباشد و صلاح نبيند که به زبان، از آن کار ناشايست جلوگيري کند و بدي آن را ابراز دارد او قلبا خشمگين و ناراحت است و در هيچ جاي دلش رضايتي براي آن کار وجود نخواهد داشت. دين و ايمان مؤمن گرامي است و بي‏احترامي به دين و ايمان، خود، بي‏احترامي و توهين به اوست. لذا بايد از حيثيت خود، يعني دين و عقايد خويش دفاع کند و کمترين دفاع آن است که از کار زشت منزجر شود و آن را تقبيح نمايد. حسب المؤمن عزا، اذا راي منکرا، ان يعلم الله عزوجل من قلبه انکاره. [1] . در عزت مؤمن اين اندازه کافي است، که هر گاه عمل ناپسندي ديد، خداوند بداند که او در دل خود، آن کار را زشت مي‏شمارد. [ صفحه 63]