کساني که در مواقع عادي به آدمي اظهار علاقه مي‏کنند بسيارند. گاهي اظهار لطف آنها به حدي مي‏رسد که امر بر انسان مشتبه شده و خيال مي‏کند همه‏ي آن اشخاص دوستان صميمي او هستند. و از اين [ صفحه 30] لحاظ نمي‏تواند ميان آنان تفاوتي قائل شود. هنگامي که خداوند نعمتهايي به انسان مرحمت مي‏فرمايد، اين افراد، تظاهر به دوستي مي‏کنند و بر او رشک مي‏برند و چون گرفتاري براي او پيش آمد به هيچ‏وجه حاضر نيستند به او کمک کنند. اما دوستان حقيقي و استوار، در غم و شادي انسان شريک مي‏باشند. امتحن اخاک، عند نعمة تجدد لک، او نائبة تنوبک. [1] . دوست خود را هنگام پديد آمدن نعمت و پيش آمدن گرفتاري آزمايش کن.