چقدر زشت است که آدمي، چشم به دست ديگران دوخته باشد و هر چه نياز دارد از مردم بخواهد. چقدر ناپسند است که انسان، از اتکاي به خداوند و اعتماد به نفس خود محروم باشد، و هميشه گرد اين و آن بگردد. چه خوب است که انسان، اميد خود را از همه قطع کند و فقط به خداي بي‏همتا متکي باشد. اکنون بايد ديد کيست که چنين روشي دارد؟ مسلما شخص مؤمن داراي چنين روشي است، زيرا مؤمن داراي طبعي بلند و از پستي و مذلت برکنار است و بدين وسيله خود را بزرگ مي‏دارد و دين و ايمانش را نيز ارجمندي مي‏بخشد. مردم او را با ارزش و محترم مي‏شمارند. اگر دستش از مال دنيا تهي باشد، اما يک دنيا وقار و متانت در وجود او موج مي‏زند و اين معني بر محبوبيت او در ميان افراد جامعه مي‏افزايد. الياس مما في ايدي الناس عز للمؤمن في‏ دينه. [1] . چشمپوشي از آنچه در دست مردم است، عزتي است براي دين مؤمن. [ صفحه 143]