انسان گاهي احتياج به کمک دارد و بايد از مساعدت ديگران بهره‏مند شود. اگر شخصي ذاتا بردبار باشد و در برخورد با اشخاص بر اعصابش مسلط باشد،زهي سعادت او که مورد علاقه‏ي مردم خواهد بود و اگر طبعا چنين حالي در او نباشد، ولي بتواند صفت پسنديده‏ي حلم را در خود ايجاد کند و در معاشرت و رفتار با افراد آن را به کار برد و به وسيله‏ي اين صفت، از اعمال ناروا و توهيني که به او مي‏شود اغماض کند، باز شخصي محبوب و دوست داشتني خواهد شد و در اثر همين محبوبيت در مواقع لزوم، مردم طرفدار او شده و به او حق [ صفحه 118] مي‏دهند. در نتيجه از پشتيباني اکثريت مردم برخوردار مي‏شود. زيرا کسي که مورد توهين و آزار واقع شود ولي حلم ورزد، همچون مظلومي است که دفاع اشخاص از او فطري است. کفي بالحلم ناصرا. [1] . براي ياري انسان، حلم و بردباري، کافي است.