عمار ساباطي گويد: به امام صادق - عليه‏السلام - عرض کردم: ابو اميه يوسف بن ثابت از شما نقل کرده است که شما گفتيد: هيچ عملي همراه ايمان ضرري نمي‏زند، و هيچ عملي همراه با کفر مفيد نيست. امام - عليه‏السلام - فرمودند: ابو اميه تفسير اين حديث را از من سؤال نکرد، مقصود من از کلام مزبور اين است که: هر کس که امام از آل محمد - صلي الله عليه و آله و سلم - را بشناسد و او را ولي خود قرار دهد، سپس هر مقدار عمل خير انجام دهد از او پذيرفته مي‏شود، و چندين برابر آن به او ثواب مي‏دهند، و از اعمال خير خود که توأم با معرفت است نفع مي‏برد، مراد من (از کلام مزبور) اين بود. و همچنين خدا نمي‏پذيرد از بندگان؛ اعمال صالحه‏اي را که انجام مي‏دهند اگر امام جائر را - که از ناحيه خدا نيست - ولي خود قرار دهند. عبدالله بن ابي‏يعفور گفت: آيا چنين نيست خداوند فرمود: (من جاء بالحسنة فله خير منها و هم من فزع يومئذ آمنون) [1] «کساني که کار نيکي انجام دهند پاداشي بهتر از آن خواهند داشت؛ و آنان از وحشت آن روز (قيامت) در امانند»؟ پس چگونه عمل صالح از کسي که ائمه‏ي جور را ولي خود قرار داده است مفيد نيست؟ امام - عليه‏السلام - فرمودند: آيا مي‏داني حسنه‏اي که خدا در اين آيه اراده کرده است چيست؟ اين حسنه معرفت امام و اطاعت از او است، و همانا خداي متعال فرموده است: (و من جاء بالسيئة فکبت وجوههم في النار هل تجزون الا ما کنتم تعملون) [2] «و آنانکه اعمال بدي انجام دهند، به صورت در آتش افکنده مي‏شوند؛ آيا جزائي جز آنچه عمل مي‏کرديد خواهيد داشت»؟! و مراد از «سيئه» انکار امامي است که از ناحيه‏ي خدا (منصوب شده) است. [ صفحه 82] سپس امام فرمودند: هر کس روز قيامت (در محشر) بيايد در حالي که امام جائر را که از ناحيه‏ي خدا نيست ولي خود قرار داده است، و در حالي که منکر حق، و ولايت ما است، خداوند او را روز قيامت بر رويش در جهنم مي‏اندازد. [3] .