1- عبيد بن زراره گويد: از حضرت صادق - عليه‏السلام - از تفسير گفتار خداي بزرگ که مي‏فرمايد: «و من يکفر بالايمان فقد حبط عمله» [1] «کسي که انکار کند آنچه را بايد به آن ايمان بياورد، اعمال او تباه مي‏گردد». پرسيد. فرمود: مقصود آن کسي است که کرداري که به آن اقرار و اعتراف کرده ترک کند. پرسيدم: مرتبه‏ي ترک آن که باعث ترک همه‏ي آن مي‏شود؛ چيست؟ فرمود: از (مراتب) آن است که عمدا نماز را ترک کند بدون اينکه مست باشد و يا علتي داشته باشد. [2] . 2- زرارة گويد: از حضرت صادق - عليه‏السلام - پرسيدم از گفتار خداي عزوجل که مي‏فرمايد: (و من يکفر بالايمان فقد حبط عمله) «کسي که انکار کند آنچه را بايد به آن ايمان بياورد اعمال او تباه مي‏گردد.» فرمود: يعني ترک کند کرداري را که به آن اقرار و اعتراف کرده است، و از آن جمله است ترک نماز بدون اينکه بيماري داشته باشد و اشتغال به کاري [ صفحه 71] بوده باشد. [3] .