زنديق گويد: خبر ده مرا از چراغ هنگامي که خاموش مي‏شود نور آن کجا [ صفحه 542] مي‏رود؟ حضرت [صادق - عليه‏السلام -] فرمود: مي‏رود و برنمي‏گردد. زنديق گفت: پس نمي‏تواني انکار کني که انسان نيز چنين است، پس هرگاه مرد روح او از بدنش مفارقت مي‏کند، و مي‏رود و ديگر برنمي‏گردد، همان طوري که نور چراغ هرگاه خاموش شد اصلا برنمي‏گردد. حضرت فرمود: در مقايسه اشتباه کردي، زيرا آتش از اجسام مخفي و ناپيداست، و اجسام با اعيان خود قائم مي‏باشند مانند آهن و سنگ، پس هرگاه يکي از آنها به همديگر برخورد کند آتشي از آنها منبعث و ظاهر مي‏شود که نور چراغ را از آن مي‏گيرند و روشنايي مي‏دهند. پس آتش در اجسام ثابت و باقي است، و روشنايي رفتني است. و اما روح پس جسم رفيقي است که در پوشش و قالبي غليظ قرار دارد، و مشابه چراغي که گفتي نيست. خداوند در رحم (زنان) از آب صافي جنيني مي‏آفريند و در آن انواع گوناگوني از عروق و اعصاب و دندانها و مو و استخوان و غيره تعبيه مي‏کند، و او آن را پس از مرگ زنده مي‏کند، و پس از فنا اعاده مي‏نمايد. [1] .