به امام صادق - عليه‏السلام - گفته شد: چرا مؤمن را مؤمن ناميده‏اند؟ حضرت فرمودند: زيرا خدا براي مؤمن نامي از نامهاي خود را برگرفته است، و لذا او را مؤمن ناميده است. و نيز بدين جهت مؤمن ناميده شد چون از عذاب خدا در امان است. و نيز چون روز قيامت (به برکت منزلتي که نزد خدا دارد) به افراد معصيت کار امان مي‏دهد و خداوند کار او را امضاء مي‏کند. و اگر مؤمن بخورد يا بياشامد يا قيام کند يا بنشيند يا بخوابد، يا آميزش کند يا به مکان آلوده‏اي مرور کند خداوند آن مکان را تا هفت طبقه زمين طاهر و پاک سازد به طوري که هيچ از آلودگي آن به او نرسد. [ صفحه 64] و نيز چون مؤمن روز قيامت همراه پيامبر - صلي الله عليه و آله و سلم - است، پس مي‏گذرد بر شخصي که نسبت به او غضب کرده، نه ناصبي است و نه مؤمن و لکن مرتکب کبائر شده براي او منزلت عظمي نزد خدا مي‏بيند در حالي که مؤمن را در دنيا ديده است، لذا مؤمن نزد خداوند براي او شفاعت مي‏کند و مي‏گويد: بارالها؛ اين بنده‏ات را به من ببخش. خداوند متعال درخواست او را اجابت مي‏کند. سپس حضرت فرمود: خدا اين مطلب را (يعني شفاعت) در قرآن متذکر شده است آنجا که مي‏گويند: (فما لنا من شافعين) [1] «ما ديگر شفيع نداريم» از پيامبران (و لا صديق حميم) [2] «و نه دوست صميمي» از همسايگان و خويشاوندان. پس هنگامي که مأيوس از شفاعت مي‏شوند گويد - يعني آنکه مؤمن نيست -: (فلو أن لنا کرة فنکون من المؤمنين) [3] «اي کاش بار ديگر به دنيا برمي‏گشتيم تا اينکه مؤمن مي‏شديم». [4] .