يکي از اصحاب گويد: به امام صادق - عليه‏السلام - عرض کردم: گروهي از مردم هستند که گناه مي‏کنند و مي‏گويند: ما اميدواريم (به رحمت خدا) و همواره چنين هستند تا مرگشان فرا مي‏رسد (يعني توبه هم نمي‏کنند). (اينها چه صورت دارند)؟ فرمود: اينها مردمي مي‏باشند که با آرزوها بازي مي‏کنند و دروغ مي‏گويند. اينها اميدوار واقعي نيستند (اينها مي‏گويند: به خدا اميدواريم و از عذابش مي‏ترسيم ولي به خدا پشت کرده و به موجبات عذابش که گناهان است رو مي‏آورند.) هر کس به چيزي اميدوار باشد آن را حتما طلب مي‏کند، و هر کس از چيزي بترسد حتما از آن مي‏گريزد. [1] . علي بن محمد در روايت مرفوعه‏اي گويد: به امام صادق - عليه‏السلام - عرض کردم: گروهي از دوستان شما خود را به معاصي آلوده مي‏کنند و مي‏گويند: ما اميدواريم (که عفو بشويم) آيا اين درست است؟ حضرت فرمود: دروغ گفتند، اينان دوستان ما نيستند. اينان کساني هستند که فريب اميد را خورده‏اند. هر کس به چيزي اميد دارد حتما براي آن تلاش مي‏کند، و هر کس از چيزي مي‏ترسد و واهمه دارد حتما از آن فرار مي‏کند. [2] .