ابن ابوعمير از برخي از اصحاب ما روايت کرد که از يکي از دو امام همام (امام باقر يا امام صادق - عليهماالسلام -) درباره‏ي کيفيت و تاريخچه‏ي آغاز طواف دور خانه‏ي کعبه سؤال شد. حضرت فرمود: همانا خداوند متعال هنگامي که خواست آدم را بيافريند به ملائکه فرمود: (اني جاعل في الأرض خليفة) [1] «همانا من در روي زمين، جانشيني (نماينده‏اي) قرار خواهم داد». دو فرشته از ميان فرشتگان عرضه داشتند: (أتجعل فيها من يفسد فيها و يسفک الدماء) [2] «(پروردگارا؛) آيا کسي را در آن قرار مي‏دهي که فساد و خونريزي کند»؟! اينجا بود که حجابهائي ميان آن دو (ملک) و خداي متعال قرار گرفت، در حالي که نور خداي تبارک و تعالي براي فرشتگان آشکار بود. هنگامي که آن حجابها ميان آن دو (ملک) و ميان نور خداي متعال حايل شد [ صفحه 383] دانستند که خداوند از کلامشان به غضب درآمده است، لذا به فرشتگان گفتند: چه کنيم و چگونه توبه کنيم (تا خداوند توبه‏ي ما را قبول کند، و از گناه ما درگذرد). گفتند: ما براي شما توبه‏اي نمي‏بينيم مگر اينکه به عرش (الهي) پناه ببريد. حضرت فرمود: آنها به عرش (خدا) پناه بردند، تا اينکه خداوند - عزوجل - توبه‏ي آنها را قبول فرمود. و حجابهاي ميان آنها و نور خدا کنار رفت. و (بعد از آن) خداوند اراده فرمود (که در زمين نيز) به چنين عبادتي (يعني طواف و پناه به عرشش) او را عبادت کنند، لذا خانه‏ي کعبه را در زمين قرار داد، و بر بندگان واجب نمود تا دور خانه‏ي کعبه طواف کنند. و بيت معمور (خانه‏ي آباد) را در آسمان ايجاد نمود، که هر روز هفتاد هزار فرشته به آن حج مي‏کنند، و ديگر نوبت آنها نمي‏شود تا روز قيامت. [3] .