هشام بن حکم گويد: ابوشاکر ديصاني گفت: آيه اي در قرآن است که گفته‏ي ما [ صفحه 47] را مي‏رساند. گفتم: کدام آيه؟ گفت: (و هو الذي في السماء اله و في الأرض اله) [1] «او است که در آسمان معبود و در زمين معبود است». هشام گويد: من نفهميدم چگونه جوابش گويم. پس به حج رفتم و به امام صادق - عليه‏السلام - جريان را عرض کردم. حضرت فرمود: اين سخن زنديقي خبيث است. چون به سويش بازگشتي به او بگو: اسم تو در کوفه چيست؟ او مي‏گويد: فلان، سپس بگو اسم تو در بصره چيست؟ او مي‏گويد: فلان، پس بگو: همچنين است خداي پروردگار ما در آسمان خدا و معبود است، و در زمين خدا و معبود است، و در درياها خدا و معبود است، و در بيابانها خدا و معبود است، و در همه جا خدا و معبود است. هشام گويد: من بازگشتم و نزد ابو شاکر آمدم و به او باز گفتم. او گفت: اين جواب از حجاز آمده است. (مقصود او اين است که اين سخن از اهل بيت رسالت - عليهم‏السلام - صادر شده است و نزد ديگري چنين سخني يافت نمي‏شود). [2] .