علي بن رئاب گويد: از حضرت صادق - عليه‏السلام - پرسيدم از تفسير اين آيه که خدا مي‏فرمايد: (و ما أصابکم من مصيبة فبما کسبت أيديکم) [1] «آنچه به شما از مصيبتها رسد براي آن چيزي است که خودتان کرده‏ايد» بفرمائيد آنچه به علي - عليه‏السلام - و اهل بيت گراميش - صلوات الله عليهم - رسيد آيا به خاطر کاري بود که آنها کرده بودند، با اينکه آنان خاندان عصمت و طهارت بودند؟ حضرت فرمود: همانا رسول خدا - صلي الله عليه و آله و سلم - در هر روز وشبي - بدون گناه - صد بار استغفار و طلب آمرزش از خداوند مي‏نمود، و به سوي او توبه مي‏کرد، همانا خداوند دوستان خود را به مصيبتها و پيش‏آمدها گرفتار مي‏کند تا بدان واسطه بدون گناه به آنها پاداش و اجر ثواب دهد. [2] .