عبدالله بن فضل (هاشمي) گويد: به امام صادق - عليه‏السلام - عرض کردم: به چه دليل روز عاشورا روز مصيبت و اندوه و گريه و سوگواري شد، نه روزي که رسول خدا - صلي الله عليه و آله و سلم - در آن درگذشت، و نه آن روزي که فاطمه - سلام الله عليها - در آن درگذشت، و نه آن روزي که حضرت اميرالمؤمنين - عليه‏السلام - در آن به شهادت رسيد، و نه آن روزي که امام حسن - عليه‏السلام - در آن با زهر به شهادت رسيد؟ حضرت صادق - عليه‏السلام - در پاسخ فرمود: عظمت و مصيبت روز قتل و شهادت امام حسين - عليه‏السلام - از همه روزها بيشتر است، چون آل عبا که گرامي‏ترين مخلوقات نزد خدا مي‏باشند پنج نفر بودند، و هنگامي که پيامبر - صلي الله عليه و آله و سلم - از ميان آنها رفت اميرالمؤمنين و فاطمه و حسن و حسين - عليهم‏السلام - باقي بودند، و مردم به آن دلخوش بودند. و هنگامي که فاطمه - سلام الله عليها - درگذشت مردم به وجود علي و حسن و حسين - عليهم السلام - دلخوش بودند. و هنگامي که اميرالمؤمنين - عليه السلام - در گذشت مردم به وجود امام حسن و امام حسين - عليهم السلام - دلخوش بودند. و هنگامي که امام حسن - عليه‏السلام - درگذشت مردم به وجود امام حسين - عليه‏السلام - دلخوش بودند. و هنگامي که امام حسين - عليه‏السلام - به شهادت رسيد ديگر کسي از آل عبا نماند که مردم پس از امام حسين - عليه‏السلام - به او دلخوش باشند، و لذا درگذشت [ صفحه 289] امام حسين - عليه‏السلام - مانند درگذشت تمامي آل عبا است، چنانچه بقاي او مانند بقاء همگي آنان بود، و لذا مصيبت روز (شهادت او) از همه‏ي روزها عظيمتر و جانسوزتر است. عبدالله بن الفضل هاشمي گويد: به حضرت عرض کردم: اي فرزند پيامبر؛ چرا پس از امام حسين - عليه‏السلام - بقاي علي بن الحسين - عليه‏السلام - مانند پدرشان، مايه‏ي تسلي مردم نبود؟ حضرت فرمود: بله، علي بن الحسين - عليه‏السلام - سيد و سرور عابدان، و پس از پدران گذشته‏اش امام و حجت بر بندگان بوده، ولي چون پيامبر خدا - صلي الله عليه و آله و سلم - را ملاقات نفرمود، و از او حديثي نشنيد، و دانش و علم او به وراثت از پدرش و او از جدش از پيامبر - صلي الله عليه و آله و سلم - بود. اما در حالي که اميرالمؤمنين و فاطمه و حسن و حسين - عليهم‏السلام - را مردم همراه با رسول اکرم - صلي الله عليه و آله و سلم - در حالات مختلف ديده بودند، لذا هرگاه مردم به يکي از آنان نگاه مي‏کردند حالشان را با رسول الله - صلي الله عليه و آله و سلم - به ياد مي‏آوردند، و فرمايش پيامبر را با او و درباره‏ي او به ياد مي‏آوردند. و هنگامي که آنان درگذشتند مردم از ديدن آن گرامي‏ترين انسانها نزد خدا محروم شدند، و فقدان هر کدام يک از آنان مستلزم (و موجب) فقدان همگي آنان نبود مگر به هنگام فقدان حسين - عليه‏السلام - زيرا آخرين شخص از آن گروه (و مجموعه) بود، و لذا روز مصيبت ايشان از همه عظيمتر بود. عبدالله بن الفضل هاشمي گويد: به حضرت عرض کردم: يابن رسول الله؛ پس چگونه و چرا اهل سنت اين روز را روز برکت ناميدند؟ حضرت گريه کردند، سپس فرمودند: هنگامي که امام حسين - عليه‏السلام - کشته شد مردم براي نزديک شدن و تقرب به يزيد دست به جعل اخبار و احاديث زدند، و از اين طريق به جوائز مالي و ثروتهايي رسيدند، و از جمله چيزهائي که براي او (و به نفع او) جعل نمودند اين بود که روز عاشورا را روز برکت دانستند تا اينکه مردم [ صفحه 290] در اين روز از عزاداري و گريه و اندوه براي شهادت حضرت حسين - عليه‏السلام - به خوشحالي و فرح و سرور و تبرک عدول کنند، خداوند خودش بين ما و بين آنان حکم و قضاوت کند. سپس حضرت فرمود: اي پسرعمو، اين گروه ضرر و زيانشان بر اسلام و اهل اسلام کمتر است از کساني که مدعي محبت ما شدند و مدعي شدند که ولايت ما را دين خود قرار دادند و به امامت ما معتقد هستند، ولي مدعي هستند که حسين - عليه‏السلام - کشته نشد، بلکه شخصي شبيه او کشته شد مانند عيسي بن مريم. پس بني‏اميه را نمي‏توان به خاطر ادعايشان ملامت کرد. اي پسرعمو؛ هر کس ادعا کند حسين - عليه‏السلام - کشته نشد، خبر رسول خدا - صلي الله عليه و آله و سلم - و علي - عليه‏السلام - و امامان بعد از ايشان را تکذيب نموده است، و هر کس تکذيب کند آنان را به خداوند بزرگ کافر شده است و ريختن خون او - بر هر کس که او را بشنود - مباح است. عبدالله بن فضل هاشمي گويد: پس اي فرزند پيامبر خدا؛ چه مي‏گوئيد در حق گروهي که از شيعيان شما هستند، و چنين مطلبي را مدعي هستند، و چنين حرفي را مي‏زنند؟ حضرت صادق - عليه‏السلام - فرمود: اينان از شيعيان من نيستند، و من از آنها بيزارم. [1] .