عمرو بن يزيد سابري گويد: از امام صادق - عليه‏السلام - درباره‏ي تأويل اين آيه: (أصلها ثابت و فرعها في السماء) [1] «ريشه‏ي آن (در زمين) ثابت و شاخه‏ي آن در آسمان است» سؤال کردم. حضرت فرمود: اصل آن رسول خدا - صلي الله عليه و آله و سلم - و فرع او اميرالمؤمنين علي - عليه‏السلام - و حسن و حسين - عليهماالسلام - ميوه‏ي آن، و نه نفر از فرزندان حسين - عليه‏السلام - شاخه‏هاي آن، و شيعه برگهاي او. به خدا قسم؛ هرگاه يکي از شيعيان مي‏ميرد يکي از برگهاي آن درخت مي‏افتد. گفتم: فرمايش خداي عزوجل: (تؤتي أکلها کل حين) [2] «هر زمان ميوه‏ي خود را [ صفحه 254] مي‏دهد» چه معني دارد؟ حضرت فرمود: مراد آن چيزي است که از ناحيه‏ي علم امام براي شما در هر حج و عمره صادر مي‏شود. [3] .