سدير گويد: به امام صادق - عليه‏السلام - عرض کردم: گروهي از مردم عقيده دارند که شما خدا و معبوديد و براي عقيده مزبور اين آيه را دليل قرار مي‏دهند: (و هو الذي في السماء اله و في الأرض اله) [1] «او در آسمان معبود است، و در زمين معبود است» (اينها گمان مي‏کنند که معبود زمين امامانند). امام فرمود: اي سدير! گوش و چشم و پوست و گوشتم و خون و مويم از اينان بيزار است، و خدا از ايشان بيزار است، اينان بر دين من و دين پدران من نيستند، خدا در روز قيامت مرا با آنها گرد هم نياورد، جز آنکه بر آنها خشمگين باشد. پرسيدم: مردمي نزد ما هستند که عقيده دارند شما پيغمبريد و اين آيه قرآن را دليل سخن خود قرار مي‏دهند: (يا ايها الرسل کلوا من طيبات و اعملوا صالحا اني بما تعملون عليم) [2] «و اي رسولان؛ از چيزهاي پاکيزه بخوريد و کار شايسته کنيد که من به کردار شما دانا و آگاهم». امام فرمود: اي سدير! شنوائي و بينائي و مو و پوستم و گوشت و خونم از اينها بيزار است، و خدا و رسولش از اينان بيزار است، اينها به دين من و دين پدرانم نيستند، خدا در قيامت مرا با ايشان گرد هم نياورد جز اينکه بر آنها خشمگين باشد. عرض کردم: پس شما چه موقعيتي داريد؟ فرمود: ما خزانه‏دار علم خدائيم، ما مترجم امر خدائيم، ما اشخاصي معصوم هستيم، خداي تبارک و تعالي مردم را به فرمانبري از ما امر فرموده، و از نافرماني ما نهي نموده است، ما حجت رسانيم بر هر که زير آسمان و روي زمين است. [3] . [ صفحه 248]