هشام بن حکم گويد: از جمله سؤالاتي که زنديق از امام صادق - عليه‏السلام - کرد اين بود که گفت: چرا ممکن نيست که آفريدگار جهان بيش از يکي باشد؟ [ صفحه 27] امام صادق - عليه‏السلام - فرمود: کلام تو که مي‏گوئي اگر دو باشند از چند فرض و صورت خالي نيست: يا اينکه هر دو قديم و قوي هستند، يا هر دو ضعيف، يا اينکه يکي قوي و نيرومند، و ديگري ضعيف و ناتوان. پس اگر هر دو نيرومند و قوي باشند پس چرا همديگر را کنار نمي‏زنند، تا زمام تدبير و ربوبيت را به خود اختصاص دهد؟ و اگر مي‏گوئي: يکي از آن دو نيرومند و ديگري ناتوان و ضعيف است، پس در اين صورت ثابت مي‏گردد که خالق و آفريدگار يکي است همانطور که ما مي‏گوييم، به جهت عجزي که از دومي ظاهر و آشکار مي‏شود. و اگر مي‏گوئي آنها دو تا هستند پس يا از هر جهت با هم متفقند، يا از هر جهت مختلفند. ولي چون ما جهان هستي را منظم و هماهنگ، و گردونه را در دوران و رفت و آمد شب و روز و آفتاب و ماه را مرتب يافتيم، و اين استواري و درستي تدبير و مديريت و هماهنگي دليل بر اين است که مدبر جهان يکي است. [1] . - گفتني است که حضرت در اين بيان به نتيجه‏ي دو صورت اشاره فرمودند. يکي اينکه هر دو ضعيف و ناتوان باشند، و ديگري اينکه هر دو از هر جهت متفق و هماهنگ عمل کنند، زيرا در صورت اولي ممکن نيست آفريدگار باشند، و در فرض دوم، وجود آفريدگار دوم لغو، بلکه اصلا چنين فرضي محال است، زيرا مطلق متعدد نمي‏شود.