علي بن ابوحمزه گويد: در خدمت امام صادق - عليه‏السلام - حضور داشتم که ابوبصير از امام صادق - عليه‏السلام - پرسيد: قربانت گردم؛ پيغمبر - صلي الله عليه و آله و سلم - را چند مرتبه معراج بردند؟ فرمود: دو مرتبه، پس جبرئيل او را در مقامي نگهداشت و گفت: درجايت بايست اي محمد، زيرا در جائي ايستاده‏اي که هرگز هيچ فرشته‏اي و پيغمبري در آنجا نايستاده است، همانا پروردگارت در نماز است. فرمود: اي جبرئيل، چگونه نمازي؟ گفت: مي‏فرمايد: سبوح قدوس، منم پروردگار ملائکه و روح که رحمتم بر غضبم پيشي گرفته است. پيغمبر - صلي الله عليه و آله و سلم - فرمود: خدايا؛ عفو و درگذشت تو را خواهم، عفو و درگذشت تو را خواهم. امام - عليه‏السلام - فرمود: و همچنان بود که خدا ‏ فرمايد: پيغمبر به مقام (قاب قوسين أو أدني) [1] رسيد. ابوبصير گويد به حضرت عرض کردم: قربانت گردم؛ «قاب قوسين أو أدني» چيست؟ فرمود: به مقدار فاصله ميان هلالي کمان تا سرش. سپس فرمود: در ميان آن دو حجابي مي‏درخشيد و خاموش مي‏شد. [ صفحه 131] و به گمانم فرمود: زبرجدي بود، پس پيغمبر نور عظمت را از اندازه‏ي سوراخ سوزن تا آنچه خدا خواهد (يعني از کمترين درجه تا بالاترين درجه) مشاهده نمود، و خداي تعالي فرمود: اي محمد. عرض کرد: لبيک پروردگارم. فرمود: کيست براي امتت بعد از تو؟ عرض کردم: خدا داناتر است. فرمود: علي بن ابي طالب است، اميرمؤمنان و سرور مسلمانان و پيشواي روسفيدان دست و پا درخشانان. سپس امام صادق - عليه‏السلام - به ابوبصير فرمود: اي ابامحمد، به خدا؛ ولايت علي - عليه‏السلام - از زمين نيامده، بلکه شفاها از آسمان رسيده است. [2] .