1- احول گويد: از حضرت صادق - عليه‏السلام - درباره‏ي روحي که در آدم دميده شد پرسيدم که خدا مي‏فرمايد: (فاذا سويته و نفخت فيه من روحي) [1] «هنگامي که کار آن (عنصر) را معتدل ساختم، و در او از روح خود (يک روح شايسته و بزرگ) دميدم». حضرت فرمود: آن روح مخلوق و آفريده است، و روحي که در عيسي مي‏باشد نيز همان روح مخلوق است. [2] . 2- محمد بن مسلم گويد: از امام صادق - عليه‏السلام - راجع به قول خداي عزوجل: (و نفخت فيه من روحي) «و از روح خود در او دميدم» پرسيدم که آن دميدن چگونه بود؟ فرمود: روح مانند باد متحرک است و براي آن روح ناميده شد که نامش از [ صفحه 106] ريح (باد) مشتق است، و چون ارواح همجنس باد هستند روح را از لفظ ريح بيرون آورد. و علت اينکه آن را به خود نسبت داد، زيرا که آن را بر سائر ارواح برگزيد، چنانکه نسبت به يک خانه از ميان خانه‏ها فرموده: خانه‏ي من (و آن کعبه است) و نسبت به يک پيغمبر (ابراهيم) از ميان پيغمبران فرموده است خليل من و نظائر اينها و همه‏ي اينها مخلوق و ساخته شده و پديد آمده و پروريده و تحت تدبيرند. [3] .