هشام بن حکم گويد: امام صادق - عليه‏السلام - به زنديقي که پرسيد: پيغمبران و رسولان را از چه راه ثابت مي‏کني؟ فرمود: چون ثابت کرديم که ما را آفريننده و صانعي است که از ما و تمام مخلوقات برتر است و با حکمت و رفعت است، ممکن نيست که خلقش او را ببينند و لمس کنند، و بي ‏واسطه با يکديگر برخورد و مباحثه کنند، ثابت شد که براي او سفيراني در ميان خلقش باشند که خواست او را براي مخلوق و بندگانش بيان کنند و ايشان را به مصالح و منافعشان و موجبات تباه و فنايشان رهبري نمايند. پس وجود امر و نهي کنندگان و تقرير نمايندگان از طرف خداي حکيم دانا در ميان خلقش ثابت گشت، و ايشان همان پيغمبران و برگزيده‏هاي خلق او باشند. اينان حکيماني هستند که به حکمت تربيت شده و به حکمت مبعوث گشته‏اند، با آنکه در خلقت و اندام با مردم شريکند، در احوال و اخلاق شريک ايشان نيستند، از جانب خداي حکيم دانا به حکمت مؤيد هستند. [ صفحه 103] سپس آمدن پيغمبران در هر عصر و زماني به سبب دلائل و براهيني که مي‏آورند ثابت مي‏شود تا زمين خالي از حجتي که با او علمي باشد دلالت کند بر صدق گفتار و ثبوت عدالتش، نباشد. [1] .