حنان بن سدير از پدرش نقل کرده است که به امام صادق - عليه‏السلام - گفتم: گاهي مردي را ملاقات مي‏کنم که نه او را قبل از اين مي‏شناختم، و نه او مرا مي‏شناخته است، ولي محبت او را به شدت در دلم احساس مي‏کنم، و هنگامي که با او سخن مي‏گويم مي‏بينم او نيز مانند من است (يعني) او هم همان احساسات مرا دارد و اين معني را برايم متذکر مي‏شود، اين چيست؟ حضرت فرمودند: راست گفتي اي سدير؛ تمايل دلهاي ابرار و صالحان به همديگر به هنگام ملاقات با همديگر گر چه محبت مزبور را با زبان متذکر نشده‏اند مانند در هم آميختن قطرات آسمان با آب نهرها است. و از هم فاصله گرفتن دلهاي فجار و فساق هنگامي که با هم ملاقات مي‏کنند گر چه کلمات مودت و محبت را بر زبان جاري کنند، مانند از هم فاصله گرفتن چهارپايان از همديگر است گر چه مدتهاي طولاني از يک آخور چريده باشند. [1] .