حضرت امام جعفر صادق عليه‏السلام به عبدالله بن جندب فرمودند: اي پسر جندب، خداي عزوجل در يکي از وحي‏هاي خود فرمود: من نماز را از کسي مي‏پذيرم که در برابر بزرگي من افتادگي کند و به خاطر من از خواهش‏هاي نفس خويشتنداري ورزد و روز خود را با ياد من بگذراند و بر آفريدگان من بزرگي و فخر نفروشد و گرسنه را سير نمايد و برهنه را بپوشاند و بر گرفتار و مصيبت‏زده رحم آورد و غريب را پناه دهد. چنين کسي نورش چون خورشيد مي‏تابد. برايش در تاريکي نوري قرار مي‏دهم و در ناداني حلم و دانايي (به او عطا مي‏کنم)، با عزت خود او را حمايت مي‏کنم و فرشتگانم را به نگهباني از او مي‏گمارم. مرا مي‏خواند و من جوابش را مي‏دهم و از من چيز مي‏خواهد و من عطايش مي‏کنم. حکايت اين بنده در نزد من همچون حکايت باغ‏هاي فردوس است که نه ميوه‏هايش مي‏خشکد و نه وضع آنها تغيير مي‏کند. [1] . [ صفحه 317]