حضرت امام جعفر صادق عليه‏السلام فرمودند: آدم ديندار مي‏انديشد و در نتيجه آرامش بر جان او چيره مي‏شود و خضوع مي‏کند سپس به فروتني مي‏گرايد، قناعت مي‏ورزد و به سبب آن (از مردم) بي‏نياز مي‏شود و به آنچه به او داده شده خشنود است، گوشه تنهايي را برمي‏گزيند و از دوستان بي‏نياز مي‏گردد، قيد شهوت‏ها و خواهش‏هاي نفس را مي‏زند و بدين سان آزاد مي‏شود، دنيا را کنار مي‏گذارد و در نتيجه از بدي‏ها و گزندهاي آن خود را حفظ مي‏کند، حسادت را دور مي‏اندازد پس دوستي و محبت آشکار مي‏شود، مردم را نمي‏ترساند از اين رو از آنان نمي‏ترسد، به آنان تصدي نمي‏کند بنابراين از گزند ايشان در امان است، به هيچ چيز دل نمي‏بندد و در نتيجه، به رستگاري و کمال و [ صفحه 541] فضيلت دست مي‏يابد، عافيت را به ديده‏ي بصيرت مي‏بيند و از اين رو کارش به پشيماني نمي‏کشد. [1] .