حضرت امام جعفر صادق عليه‏السلام فرمودند: [ صفحه 649] مؤمن چهل شب را سپري نمي‏کند جز آن که پيشامدي برايش شود که غمگينش سازد تا بدان وسيله متنبه گردد [1] . و نيز حضرت فرمودند: هرگاه خداوند خير بنده‏اي را بخواهد و او گناهي ورزد در پي آن گناه به مصيبتي گرفتارش سازد تا او را به ياد استغفار اندازد. و هرگاه خداوند براي بنده‏اي شر و بدي خواهد و او گناهي ورزد و در پي آن به او نعمتي بخشد تا آمرزش خواهي را از يادش ببرد و آن گناه را ادامه دهد. اين است فرموده‏ي خداي عزوجل که: (از راهي که خود نمي‏دانند به تدريج آنان را فرو مي‏گيريم)، (سنستدرجهم من حيث لا يعلمون) (اعراف / 182) يعني به وسيله ي دادن نعمت در هنگامي که گناه مي‏ورزند [2] . و نيز حضرت فرمودند: هيچ مؤمني نيست مگر آن که هر چهل روز يک بار به وسيله بلا و گرفتاري متنبه مي‏شود. اين بلايا به مال او مي‏رسد يا به فرزندش يا به خودش که پاداش آن را مي‏بيند و يا اندوهي به او مي‏رسد که نمي‏داند از کجا رسيده است [3] .