حضرت امام جعفر صادق عليه‏السلام فرمودند: هر گاه بنده را به درگاه خداي عزوجل حاجتي باشد و بيش از طلب حاجت خود زبان به ستايش (خدا) و درود فرستادن بر محمد (صلي الله عليه و آله و سلم) و خاندان محمد (صلي الله عليه و آله و سلم) [ صفحه 527] بگشايد چندان که يادش برود حاجتي نيز داشته است خداوند حاجت او را، بيش از آن که بخواهد، برآورد. [1] و نيز حضرت فرمودند: يک بار خداي را خواندم و او پاسخم داد و من حاجت خود را از ياد بردم؛ زيرا پاسخ‏دهي خدا و روي آوردن او به بنده‏اش در هنگام دعا بسي بزرگتر و ارزشمندتر است از آن‏چه که بنده از او مي‏خواهد، حتي اگر خواسته‏اش بهشت و نعمت‏هاي جاويدان آن باشد. [2] .