ربيع بن صبيح مي‏گويد: مردي نزد حسن بصري آمد و گفت: از قحطي به تو شکايت مي‏کنم. حسن گفت: استغفار کن (طلب [ صفحه 21] آمرزش از خدا کن) . ديگري نزد او آمد و از فقر و تهيدستي شکايت کرد؛ در جواب گفت: استغفار کن. سومي آمد و به او گفت: دعا کن خدا به من پسري عنايت کند؛ در پاسخ گفت: استغفار کن. ما به حسن گفتيم: همه نزد تو آمدند و هر کس حاجت خاصي داشت، ولي تو در پاسخ همه يک جواب (استغفار کن) دادي؟ در جواب گفت: اين پاسخ را از خودم نساختم، بلکه از قرآن در مورد داستان حضرت نوح عليه‏السلام دريافتم که نوح عليه‏السلام به قوم خود گفت: (استغفروا ربکم انه کان غفارا - يرسل السماء عليکم مدرارا و يمددکم بأموال و بنين) [1] . از پروردگارتان طلب آمرزش کنيد که او بسيار آمرزنده است، تا باران پربرکت آسمان را پي در پي بر شما فرستد و شما را با با مال‏ها و فرزندان فراوان ياري نمايد [2] . از اين آيات مي‏فهميم که توبه و استغفار و بازگشت به سوي خدا و به ياد خدا بودن و ذکر او، پايه و مايه‏ي اصلي نعمت‏هاي الهي است: (اذکروني اذکرکم) [3] . و به عکس فراموش کردن خدا موجب سلب نعمت مي‏شود: (لئن شکرتم لأزيدنکم و لئن کفرتم ان عذابي لشديد) [4] . [ صفحه 22]