مراد از علم در اين حديث، معرفت است که معنايي متفاوت با معناي علم دارد. معرفت با سير و سلوک و اخلاق انسان، رابطه اي تنگاتنگ دارد. اگر بخواهيم معنايي امروزي براي کلمه معرفت بيابيم، مي توانيم از آن به فرهنگ تعبير کنيم. رابطه بين دانش و فرهنگ همانند رابطه بين علم و معرفت در تاريخ فکري ماست. رابطه بين معرفت و سلوک و اخلاق را مي توان به صورت واضح در اين آيه قرآن يافت: از ميان بندگان خدا فقط دانشمندان از او خوف و خشيت دارند. [1] مراد از دانشمندان در اين آيه عارفانند، و آيه به ارتباط بين معرفت و ترس از خدا اشاره دارد. مي توان دريافت که بهره مندي انسان از خشيت و ترس خداوند به ميزان بهره مندي او از معرفت و شناخت خداوند است و هرچه شناخت بيشتر باشد، ترس و خشيت نيز افزونتر خواهد بود.