کمال انسانيت اين است که بندگي خدا در تمام ابعاد وجود انسان ظهور پيدا کند. يکي از ابعاد وجودي انسان خوف است و کمال عبوديت اقتضا مي‏کند که به عنوان عبادت در وجود انسان ظهور پيدا کند. از اين رو اين خوف حتي در معصومان عليهم‏السلام و کساني که اصلا گناهي مرتکب نشده‏اند نيز وجود دارد. آنها با اين که مي‏دانند مورد آمرزش خدا قرار مي‏گيرند، اما به دليل توجهي که به صفت قهاريت خداوند دارند، در حالاتي قهر خدا را مي‏بينند و خودشان را فراموش مي‏کنند. رجاي آنها نيز در اثر توجه به صفات جماليه خداوند است. البته در اين مرتبه نيز ممکن است در وجود بعضي افراد خوف بيش از رجا ظهور پيدا کند و يا برعکس. کامل‏ترين افراد کساني هستند که در وجودشان هر دو عامل خوف و رجا در حد تعادل وجود داشته باشد. در اين مورد داستاني را از گفت و گوي حضرت يحيي عليه‏السلام و حضرت عيسي عليه‏السلام، که هر دو پيامبر و تقريبا هم سن و هم زمان يکديگر بوده‏اند، به اين مضمون نقل مي‏کنند که روزي حضرت يحيي عليه‏السلام خطاب به حضرت عيسي عليه‏السلام عرض کرد: آيا از عذاب الهي نمي‏ترسيد که اين گونه آرام هستيد؟ حضرت عيسي عليه‏السلام نيز در مقابل فرمود: آيا شما به رحمت خداوند اميدوار نيستيد که اين قدر گريه مي‏کنيد؟ حضرت يحيي عليه‏السلام از خوف خدا بسيار گريه مي‏کرد به گونه‏اي که در اثر سوزش اشک چشم‏هايش، صورتش زخم شده بود و گوشت‏هاي صورتش ظاهر شده بود. آن حضرت آن قدر رقيق القلب بود که اگر پدرش حضرت زکريا عليه‏السلام قصد موعظه در مسجد را داشت و مي‏خواست از عذاب الهي در آخرت سخن بگويد، مواظب بود که حضرت يحيي عليه‏السلام حضور نداشته باشد؛ زيرا اگر اين سخنان را مي‏شنيد، آن چنان برآشفته مي‏شد که ديگر نمي‏توانست تحمل کند. حضرت يحيي عليه‏السلام از بکائين عالم است که آثار خوف و صفات جلاليه خداوند در او بيش‏تر ظهور پيدا کرده بود. در مقابل، رجا و رحمت خداوند؛ يعني صفات جماليه، بيش‏تر در وجود حضرت عيسي عليه‏السلام تجلي يافته بود. اگر اين نقل صحيح باشد، چنين برمي‏آيد که اگر چه حضرت عيسي عليه‏السلام و حضرت يحيي عليه‏السلام هر دو از پيامبران الهي بوده‏اند، اما صفات جلال و جمال الهي به يک اندازه در آنها ظهور پيدا نکرده بود. در حالي که پيامبر ما حضرت محمد صلي الله عليه و آله و سلم و نيز ائمه‏ي معصومين عليهم‏السلام افضل از حضرت [ صفحه 100] عيسي عليه‏السلام و حضرت يحيي عليه‏السلام هستند؛ زيرا اين صفات هر دو به يک اندازه در آنها متجلي شده است. البته اگر بعضا در رواياتي مشاهده مي‏کنيم که آثار خوف و ترس از عذاب جهنم در نزد تعدادي از حضرات معصومين عليهم‏السلام بيش‏تر وجود دارد، به دليل توجه به صفات جلاليه خداوند و نيز حالات خاص آنان است. متقابلا وقتي هم که حالت انبساط پيدا مي‏کنند، فقط صفات جماليه خداوند را مي‏نگرند. ساير اولياي خداوند هم ممکن است به همين ترتيب بعضا توجه بيش‏تري به صفات جلاليه خدا داشته باشند و يا به صفات جماليه خداوند، اما کامل‏ترين آنها کساني هستند که توجهشان به صفات جمال و جلال يکسان باشد. [ صفحه 101]