|
صاحب کتاب «جعفر بن محمد الإمام الصادق» عضو المجلس الأعلي للشؤون الإسلامية في القاهرة: دربارهي آن سلالهي رسول خدا صلي الله عليه و آله چنين آورده است:
«جعفر بن محمد غير أن کان اماما مفخرة من مفاخر المسلمين لم تذهب، أو لم تطمس و إنما بقي منها في کل غد قادم - حتي القيامة - صوت صارخ من حروفها، يعلم الزهاد زهدا و يکسب العلماء علما، يهدي المضطرب و يشجع المقتحم يهدد الظلم و يبني العدالة و هو ينادي المسلمين جميعا أن هلموا و اجتمعوا» [1] .
«جعفر بن محمد افزون بر آنچه مقام امامت داشت، افتخاري از افتخارات مسلمانان بود او هرگز از ميان نرفته، تباه نشده است، بلکه فرياد او هر روز تا قيامت در گوش مسلمانان به صدا در ميآيد. زاهدان را زهد و عالمان را علم تعليم ميداد. مضطرب و آشفته را هدايت و شتاب
[ صفحه 373]
کننده را تشجيع و ترغيب ميفرمود ظلم را ويران و عدالت را بنياد ميکرد او تمام مسلمانان را به وحدت و همبستگي دعوت ميکرد»
«و قد عاش جعفر في حياة أبيه الباقر عليهالسلام نحوا من ثلاثين سنة فتطبع بصفات أبيه زهدا و فضلا و محبة للعلمم و ايثارا له علي الزهد و العبادة و تعلم منه و من جده زينالعابدين أن يطعم الطعام حتي لا يبقي لعياله کسرة و ان يکسوا الثياب حتي لا تبقي لهم کسوة» [2] .
«حدود سي سال با پدرش امام باقر عليهالسلام زندگي کرد و خود را با صفات نيکوي او آراست. از پدرش و جدش زينالعابدين آموخت که فقرا را اطعام کند تا آنجا که لقمه ناني براي اهل و عيال خود باقي نماند و بر آنان لباس بپوشاند تا آن حد که به عائلهي خود لباسي باقي نماند».
«فلقب بالصادق و الفاضل و الظاهر و العالم و أشهرها الصادق. تلقيبه بالصادق علي أفواه الناس جميعا، لم يستثن أحد من أصحابه، أو خصومه لم يلقبه به کان هناک إجماع تام لا خرق فيه، علي تلقيب جعفر بن محمد بالصادق و صار له في الزمان کله علما يعرف به.
إنما سمي بالصادق لأنه کان أکثر الناس صدقا و کان في صدقه خالص الصراحة لا يبالي أحدا، من أهله أو من غير أهله متي نطق بالحق و مع أنه لم يقل الا ما اعتقد انه الحق و لم يعمل الا ما رآه حقا فانه لم يقبل من أحد قولا، أو عملا الا و الصدق بين فيه» [3] .
«ملقب به صادق، فاضل، ظاهر، عالم و... گرديد که مشهورترين آنها «صادق» بود و در ميان عموم مردم اعم از دوست و دشمن به «صادق» ملقب شده بود و اين لقب براي او مورد اجماع و اتفاق قرار گرفته بود چنان که در ميان تمام مسلمانان اجماعي بود و کسي با اين اجماع مخالف نبود.
[ صفحه 374]
اطلاق لقب صادق به آن حضرت به گونهاي بود که به نظر ميآيد صادق نام او است نه لقبش زيرا مردم براي وي نامي جز صادق نميشناختند.
به اين جهت «صادق» ناميده شده که در صدق گفتار کسي به پاي او نميرسيد و در صدق چنان خالص و صريح که در اظهار حق از هيچ کسي پروا نداشت جز حق بر زبان جاري نميساخت و جز به آن به چيزي عمل نميکرد و قول و عمل کسي را قبول نمينمود مگر اين که راست باشد صدق و راستي معيار و ميزان او بود».
«کان جعفر بن محمد اماما في کل العلوم [4] و في رحلة لجابر بن حيان الي الکوفة کان اتصاله بجعفر فلزمه تلميذا و صديقا و تلقي عند هذه الصناعة - الکيمياء -» [5] .
«جعفر بن محمد در تمام رشتههاي علوم امام و پيشوا بود. جابربن حيان در سفري به کوفه با جعفر بن محمد ملاقات نمود و به عنوان شاگرد و دوست ملازم آن حضرت شد و اين فن - کيميا - را از او آموخت».
|