امام همانند مردم معمولي لباس مي ‏پوشيد و در زندگي رعايت اقتصاد را مي‏کرد. مي‏فرمود: بهترين لباس در هر زمان، لباس معمول همان ‏زمان است. لذا [1] گاه لباس نو و گاه لباس وصله دار بر تن‏ مي‏کرد. لذا وقتي سفيان ثوري به وي اعتراض مي‏ کرد که: پدرت علي‏ لباسي چنين گرانبها نمي‏پوشيد، فرمود: زمان علي(ع) زمان فقر و اکنون زمان غنا و فراواني است و پوشيدن آن لباس در اين زمان،لباس شهرت است و حرام... پس آستين خود را بالا زد و لباس زير را که خشن بود، نشان داد و فرمود: لباس زير را براي خدا و لباس نو را براي شما پوشيده‏ام. [2] . با اين همه حضرت همگام و همسان با مردم بود و اجازه نمي‏داد،امتيازي براي وي و خانواده‏اش در نظر گرفته شود. و اين ويژگي‏هنگام بروز بحران‏هاي اقتصادي و اجتماعي بيشتر بروز مي‏يافت. ازجمله در سالي که گندم در مدينه ناياب شد، دستور داد گندم‏هاي‏ موجود در خانه را بفروشند و از همان، نان مخلوط از آرد جو و گندم که خوراک بقيه مردم بود، تهيه کنند و فرمود: «فان الله ‏يعلم اني واجدان اطعمهم الحنطه علي وجهها ولکني‏احب ان يراني‏الله قد احسنت تقدير المعيشه.» [3] . خدا مي‏داند که مي‏توانم به بهترين صورت نان گندم خانواده‏ام را تهيه کنم; اما دوست دارم خداوند مرا در حال برنامه ريزي صحيح‏ زندگي ببيند.