برخورد خوب در برابر رفتار بد و مهرباني در مقابل خشونت، معيار رفتارش بود. او مي‏کوشيد کينه‏ها را از دلها بشويد و پيوندهاي بريده را دوباره برقرار سازد. از جمله سجاياي اخلاقي امام (عليه السلام) اين بود که از خطاکار در مي‏گذشت و پيوندش را با کسي که از او بريده بود، بر قرار مي‏کرد. آنگاه که بين آن حضرت و «عبدالله بن الحسن‏» نوه امام حسن (عليه السلام) مشاجره‏اي در گرفت; عبدالله با آن حضرت درشتي کرد. وقتي دوباره يکديگر را ديدند، امام حال عبدالله را پرسيد. وي خشمگينانه گفت: «خوبم‏». امام فرمود: «آيا نشنيده‏اي که صله رحم حسابرسي قيامت را سبک مي‏کند.» به گاه مرگ وصيت کرد تا به «حسن افطس‏»، پسر عموي آن حضرت که به قصد کشتن امام (عليه السلام) به ايشان حمله کرده بود، هفتاد دينار بدهند.