برخورد خوب در برابر رفتار بد و مهرباني در مقابل خشونت، معيار رفتارش بود. او ميکوشيد کينهها را از دلها بشويد و پيوندهاي بريده را دوباره برقرار سازد. از جمله سجاياي اخلاقي امام (عليه السلام) اين بود که از خطاکار در ميگذشت و پيوندش را با کسي که از او بريده بود، بر قرار ميکرد. آنگاه که بين آن حضرت و «عبدالله بن الحسن» نوه امام حسن (عليه السلام) مشاجرهاي در گرفت; عبدالله با آن حضرت درشتي کرد. وقتي دوباره يکديگر را ديدند، امام حال عبدالله را پرسيد. وي خشمگينانه گفت: «خوبم». امام فرمود: «آيا نشنيدهاي که صله رحم حسابرسي قيامت را سبک ميکند.» به گاه مرگ وصيت کرد تا به «حسن افطس»، پسر عموي آن حضرت که به قصد کشتن امام (عليه السلام) به ايشان حمله کرده بود، هفتاد دينار بدهند.
|