امام (عليه السلام)، با همه شرافت نسب و جلالت قدر و برتري دانشي که داشت، بسيار متواضع بود و در ميان مردم چون يکي از آنان بود. به دست‏خويش خرما وزن مي‏کرد. باغ خود را بيل مي‏زد; آبياري مي‏کرد. چهارپا سوار مي‏شد. و اجازه نمي‏داد حمام را برايش قرق کنند. چون بندگان بر زمين مي‏نشست و غذا مي‏خورد. و خود از ميهمانانش پذيرايي مي‏کرد. روزي براي دلجويي و ديدار به منزل يکي از بني‏هاشم مي‏رفت که کفشش پاره شد. کفش پاره را به دست گرفت و با يک پاي برهنه تا مقصد رفت. يتيمان را نوازش و سرپرستي مي‏کرد.