امام (عليه السلام)، با همه شرافت نسب و جلالت قدر و برتري دانشي که داشت، بسيار متواضع بود و در ميان مردم چون يکي از آنان بود. به دستخويش خرما وزن ميکرد. باغ خود را بيل ميزد; آبياري ميکرد. چهارپا سوار ميشد. و اجازه نميداد حمام را برايش قرق کنند. چون بندگان بر زمين مينشست و غذا ميخورد. و خود از ميهمانانش پذيرايي ميکرد. روزي براي دلجويي و ديدار به منزل يکي از بنيهاشم ميرفت که کفشش پاره شد. کفش پاره را به دست گرفت و با يک پاي برهنه تا مقصد رفت. يتيمان را نوازش و سرپرستي ميکرد.
|