امام صادق (عليه السلام) در برابر سختيها و مصيبتها بسيار پايدار بود. در برابر سختيهايي که حکومت برايش ايجاد ميکرد و گاه حتي شبانه به منزلش ميريختند و به مرگ تهديدش ميکردند، استوار بود. او در غم از دست دادن فرزندان بسيار صبور بود. روزي با ميهمانانش بر سر سفره بود که خبر در گذشت پسر بزرگش اسماعيل را آوردند. با آنکه اسماعيل را بسيار دوست داشت نه تنها بيتابي نکرد، بلکه با ميهمانان نشست، لبخند زد، پيش ميهمانان غذا گذاشت و آنها را به خوردن تشويق کرد و از روزهاي ديگر بهتر غذا خورد. ميهمانان از اين که او را غمگين نديدند تعجب کردند و سبب را پرسيدند. حضرت فرمود: «چرا چنين نباشم، راستگوترين راستگويان به من خبر داده است که من و شما خواهيم مرد.» چون کودکش مريض شده بود، غمگين بود و چون کودک درگذشت، اندوه را به کناري نهاد و به جمع ياران پيوست. پرسيدند: «تا کودک بيمار بود، غمگين بودي و چون درگذشت، غم از چهره زدودي»؟ فرمود: «ما خانداني هستيم که پيش از وقوع مصيبت اندوهگين ميشويم و چون فرمان حق در رسد به قضا رضا ميدهيم و تسليم فرمان حق هستيم. در فراق از دست دادن ياران و خويشاوندان اشک ميريخت، ولي پيوسته راست قامت بود. در شهادت عمويش «زيد بن علي بن الحسين (عليه السلام)» گريست. در گرفتاري، شکنجهها و شهادت عموزادگانش گريست، ولي همچنان پايدار ايستاد.
|