امام صادق (عليه السلام) در برابر سختيها و مصيبتها بسيار پايدار بود. در برابر سختيهايي که حکومت‏ برايش ايجاد مي‏کرد و گاه حتي شبانه به منزلش مي‏ريختند و به مرگ تهديدش مي‏کردند، استوار بود. او در غم از دست دادن فرزندان بسيار صبور بود. روزي با ميهمانانش بر سر سفره بود که خبر در گذشت پسر بزرگش اسماعيل را آوردند. با آنکه اسماعيل را بسيار دوست داشت نه تنها بي‏تابي نکرد، بلکه با ميهمانان نشست، لبخند زد، پيش ميهمانان غذا گذاشت و آنها را به خوردن تشويق کرد و از روزهاي ديگر بهتر غذا خورد. ميهمانان از اين که او را غمگين نديدند تعجب کردند و سبب را پرسيدند. حضرت فرمود: «چرا چنين نباشم، راستگوترين راستگويان به من خبر داده است که من و شما خواهيم مرد.» چون کودکش مريض شده بود، غمگين بود و چون کودک درگذشت، اندوه را به کناري نهاد و به جمع ياران پيوست. پرسيدند: «تا کودک بيمار بود، غمگين بودي و چون درگذشت، غم از چهره زدودي‏»؟ فرمود: «ما خانداني هستيم که پيش از وقوع مصيبت اندوهگين مي‏شويم و چون فرمان حق در رسد به قضا رضا مي‏دهيم و تسليم فرمان حق هستيم. در فراق از دست دادن ياران و خويشاوندان اشک مي‏ريخت، ولي پيوسته راست قامت‏ بود. در شهادت عمويش «زيد بن علي بن الحسين (عليه السلام)» گريست. در گرفتاري، شکنجه‏ها و شهادت عموزادگانش گريست، ولي همچنان پايدار ايستاد.