منصور دوانيقي خليفه‏ي جبار عباسي به حاکم خود در مکه و مدينه دستور داد که خانه‏ي امام صادق عليه‏السلام را به آتش بکش. حاکم نيز اين دستور را اجرا کرد و خانه‏ي امام عليه‏السلام را آتش زد به گونه‏اي که شعله‏هاي آتش به راهرو و حياط خانه کشيده شد و لهيب آتش سوزان، به اطراف زبانه مي‏کشيد. ناگاه امام صادق عليه‏السلام از اطاق بيرون آمد و در حالي که گريه مي‏کرد، به درون آتش رفت و در همان حال که در ميانه‏ي آتش قدم مي‏زد، مي‏فرمود: «انا بن ابراهيم خليل الله، انا بن اعراق الثري» [1] . «همانا من پسر ابراهيم خليلم. (که آتش نمرود بر او سرد و سلامت شد) همانا من پسر ريشه‏هاي زمين هستم.» از علت گريه‏ي امام عليه‏السلام پرسيدند. آن حضرت فرمود: «هنگامي که زبانه‏هاي آتش و شيون بانوان و کودکان خانه را ديدم به ياد [ صفحه 102] اهل‏بيت جدم حسين افتادم و صحنه‏ي آتش زدن خيام و گرفتاري عمه‏ام زينب کبري را به ياد آوردم.» [2] . [ صفحه 103]