«ابوبصير» يکي از اصحاب خاص امام باقر و امام صادق عليهم السلام مي‏گويد: «در موسم حج مشغول انجام طواف و ساير مناسک بودم که ناله‏هاي زائرين بيت خدا و دعاهاي آنان توجه مرا به سوي خود معطوف مي‏داشت و شديدا تحت تأثير مناجات دلسوز بندگان الهي بودم. اين فکر در مغزم خطور نمود که: «توده‏هاي مردم مسلمان، با ما اقليت شيعه چه تفاوتي دارند؟ آنان نيز به راز و نياز و عبادت الهي مي‏پردازند و در دنيا هم از نظر عيش و نوش وضع بهتري از ما دارند پس چرا ما خود را بهتر و افضل از آنان مي‏دانيم؟» و لذا اين سؤال را از جعفر بن محمد پرسيدم و ايشان فرمودند: «ابوبصير! ناله‏ها و مناجات زياد است و توجه تو را به سوي خود جلب کرده است ولي حاجي واقعي کم است!! سوگند به خدا اين عبادت‏ها را خدا نمي‏پذيرد! قسم به روح پاک پيامبر که به بهشت پرواز کرد، پروردگار عالم اعمال را فقط از شما (شيعيان) و اصحاب شما مي‏پذيرد!» [ صفحه 88] آن حضرت براي يقين بيشتر ابوبصير، دست مبارکش را بر صورت و چشمهاي او کشيد، ناگاه او مشاهده کرد: اشخاص بسياري ناله کنان مشغول عمل حج بودند، و حاجي‏ها به صورت خوک و چهارپا و ميمون ديده مي‏شدند، و فقط افراد معدودي به صورت انسانهاي واقعي به چشم مي‏خوردند.» ابوبصير مي‏گويد: «از ديدن اين صحنه وحشت کردم، آن حضرت زود دست مبارکش را به چهره‏ام کشيد پس آنان را دگر بار به همان صورت اول ملاحظه نمودم، آنگاه جعفر بن محمد قسم ياد کرد که از شماها حتي يک نفر در آتش نخواهيد بود!» [1] . [ صفحه 89]