«ابوبصير» گويد: «خدمت ام‏حميده (همسر امام صادق عليه‏السلام) رسيدم که تعزيت گويم او را به شهادت حضرت صادق. پس آن مخدره گريست و من هم از گريه‏ي او به گريه افتادم. آنگاه فرمود: «اي ابوبصير! اگر مي‏ديدي حضرت صادق را در وقت شهادت، هر آينه امر عجيبي را مشاهده مي‏کردي؟» آن حضرت به زحمت چشمان خود را گشود. سپس فرمود: «فورا جمع کنيد تمام کساني را که بين من و آنان قرابت و خويشي است.» پس امر حضرت را اطاعت کرديم و هيچ يک از اقوام را وانگذاشتيم مگر اينکه جمع کرديم. پس آن حضرت نظري افکند به سوي ايشان و فرمود: «ان شفاعتنا لا تنال مستخفا بالصلوة» [1] . «همانا شفاعت ما نخواهد رسيد به کسي که نماز را سبک بشمارد.» [ صفحه 75]