از «معتب» نقل شده که: «حضرت امام صادق عليه‏السلام در زماني که نرخ و قيمتها در مدينه بالا رفته بود، به من فرمودند: «چقدر غذا و آذوقه داريم؟» عرض کردم: «آن مقدار آذوقه داريم که چندين ماه براي ما کفايت مي‏کند.» فرمود: «اي معتب، آن را ببر و بفروش.» عرض کردم: «در مدينه مواد غذايي نيست، اگر آنها را بفروشيم بعد چه بايد کرد؟» حضرت فرمودند: «همان کاري که همه مردم مي‏کنند ما هم انجام مي‏دهيم و غذاي هر روز را همان روز مي‏خريم.» و سپس فرمودند: «اي معتب غذاي عيال من را نيمي از گندم و نيمي از جو قرار بده، زيرا خدا مي‏داند که من مي‏توانم آنها را از گندم تنها غذا بدهم، ولي دوست دارم که مرا در حالي ببينند که براي زندگي، به نيکويي اندازه‏گيري، و برنامه‏ريزي در [ صفحه 34] معيشت دارم.» [1] . از اين حديث چنين مي‏توان درس گرفت که در مصرف مال و تأمين آنچه انسان به آن احتياج دارد فقط مسائل و نيازهاي شخصي را نبايد محور قرار داد، بلکه عمل به وظايف شرعي و انفاقات را نيز بايد در نظر داشت و در شرايطي که عموم مردم در فشار مي‏باشند تنها به فکر منافع فردي و شخصي بودن صحيح نيست. [ صفحه 35]