حضرت امام صادق عليه‏السلام فرمود: هيچ انساني خودبين و متجاوز نمي‏شود و به تکبر و جباريت آلوده نمي‏گردد، مگر به سبب ذلت و حقارت که در ضمير خود احساس مي‏کند. بشير نبال روايت مي‏کند که روزي نزد حضرت ابي‏عبدالله عليه‏السلام بودم که شخصي اجازه ورود خواست. بعد از کسب اجازه به مجلس آن حضرت وارد شد و جامه‏هاي بسيار سفيد پوشيده بود. آن حضرت فرمود: جامه تو عجب پاکيزه است. گفت: يابن رسول‏الله جامه‏هاي سرزمين ما اين چنين است. بعد از آن غلامي را صدا زد و غلام آمد و انباني پيش حضرت گذاشت. آن شخص چندين جامه از همان جنس جامه خود بيرون آورد و به رسم هديه پيش آن حضرت گذاشت و ساعتي نشست و سپس برخاست و راهي مدينه شد. حضرت فرمود: چون هنگام گرفتن انتقام مظلومان از ظالمان برسد، اين شخص است که از جانب خراسان با سپاه بيرون آيد و جهان را جلوي چشم ظالمان تباه کار از کثرت سپاه، سياه گرداند. پس آن حضرت به غلامي فرمود: خود را به اين شخص [ صفحه 127] برسان و نام او را بپرس. چون غلام بازگشت، خبر داد که آن شخص عبدالرحمن نام دارد. حضرت فرمود: والله که اوست، سوگند به رب کعبه که او است. راوي گويد: در آن وقت که ابومسلم مروزي خروج کرد به مجلس او رفتم. چون نظرم به او افتاد او را شناختم. همان شخص بود که امام جعفرصادق عليه‏السلام فرموده بود. [ صفحه 128]