حضرت امام صادق عليهالسلام فرمود: شايسته است مسلمان عاقل ساعتي از روز خود را براي کارهايي که بين او و خداوند انجام ميگيرد اختصاص دهد و ساعتي برادران ايماني و دوستان خود را ملاقات کند و در امور معنوي و اخروي با آنان گفتگو نمايد و ساعتي نفس خود را با لذائذ و مشتهياتش که گناه نباشد آزاد بگذارد و اين ساعت لذت، آدمي را در انجام وظائف دو ساعت ديگر کمک ميکند.
عبدالله بن سنان روايت ميکند که روزي از حالات و خوشي بهشت از امام جعفرصادق عليهالسلام سؤال کردم. حضرت فرمود ميخواهي که آن را ببيني، گفتم: آري. دست مرا گرفت و به بيرون مدينه برد و پاي بر زمين زد. من جويي عظيم ديدم که کنارهاي آن پيدا نبود و از يک طرف آبي سردتر از برف ديدم. از جانب ديگر شيري در نهايت سفيدي و در ميان آن شرابي از ياقوت سرختر. گفتم يابن رسولالله اين جويها از کجا ميآيد. فرمود: اين آن است که حقتعالي در قرآن وعده کرده است. هم چنين در کنار جوي درختاني ديدم و بالاي آن درختان کنيزکان ديدم که از آنها بهتر و زيباتر کسي نديده است.
[ صفحه 85]
حضرت امام صادق عليهالسلام به يکي از کنيزکان اشاره فرمود آب خواست. کنيز از درخت پايين آمد و درخت نيز خم گرديد، پس آن کنيز آب برداشت و به آن حضرت داد. آن حضرت آب را آشاميد و به من داد من نيز آشاميدم و هرگز از آن خوشتر و خوشبوتر هيچ آبي نياشاميده بود. گفتم يابن رسولالله فکر نميکردم که کار چنين است.
حضرت فرمود: آن چه ديدي کمترين چيز است که حقتعالي از براي شيعيان ما ساخته است. مؤمن چون وفات کند روح او را به اينجا آورند و از اين شراب ميدهند و دشمن ما چون وفات کند روح وي را به وادي برهوت ميبرند و حميم و زقوم به او ميدهند پس از وادي برهوت به حقتعالي پناه گيريد. حقتعالي بهشت را براي دوستان ما آفريده و دوزخ را براي دشمنان ما خلق کرده است.
[ صفحه 86]
|