در فرهنگ عاشورا، هم شهادت‏ «فتح‏» محسوب مي‏شود، و هم فتح، فراتر از پيروزي ‏نظامي است. بر اساس آموزش قرآني‏ «احدي الحسنيين‏»، مجاهدان راه خدا چه بکشند وچه کشته شوند، پيروزند و پيروزي در سايه عمل به تکليف است.شوق شهادت درابا عبدالله‏ «ع‏» چنان بود که به فرموده امام باقر «ع‏» روز عاشورا، نصرت الهي براي آن‏ حضرت نازل شد و ميان زمين و آسمان بود.حسين بن علي را مخير کردند که پيروز شود يا شهيد گردد.وي شهادت و ديدار الهي را ترجيح داد: «لما نزل النصر علي الحسين بن علي‏ حتي کان بين السماء و الارض ثم خير: النصر او لقاء الله، فاختار لقاء الله‏». [1] آن حضرت، کشته شدن را هم پيروزي مي‏دانست، چون هم به رستگاري ابدي مي‏رسيد، هم دين را زنده مي‏کرد.امام حسين‏ «ع‏» خود فرمود: «اما و الله اني لارجو ان يکون خيرا ما اراد الله‏بنا، قتلنا ام ظفرنا» [2] به خدا سوگند، اميدوارم آنچه را خداوند براي ما بخواهد. «خير» باشد، چه کشته شويم، چه پيروز گرديم! گر چه از داغ لاله مي‏سوزيم ما همان سر بلند ديروزيم چون به تکليف خود عمل کرديم روز فتح و شکست، پيروزيم [3] . امام خميني‏ «ره‏» فرمود: «من اميدوارم به فوز «احدي الحسنيين‏» نائل شوم، يا پيشرفت ‏مقصودو اقامه عدل و حق، يا شهادت در راه آنکه حق است.» [4] .