اشعاري است که امام حسين‏ «ع‏» آنها را مکرر بر زبان جاري کرد.امام سجاد «ع‏» که‏بيمار بود و در خيمه، حضرت زينب او را پرستاري مي‏کرد، اينها را شنيد، فهميد که خبر از شهادت مي‏دهد. گريست.زينب هم شنيد و گريه کرد.امام حسين‏ «ع‏» او را دلداري داد و به بردباري سفارش کرد. [1] مضمون اين اشعار، شکوه از روزگار بي وفاست که هر صبح و شام ، دوستان و همراهان را مي برد و اين راه و فرجام براي همگان است. يا دهر اف لک من خليل کم لک بالاشراق و الاصيل من صاحب او طالب قتيل و الدهر لا يقنع بالبديل و انما الامر الي الجليل و کل حي سالک سبيلي